Historia tańca brzucha

Taniec brzucha zwany także belly dance, arabski raks sharqi czyli taniec wschodni, orientalny jest najstarszym tańcem świata. Uważany jest za najbardziej wymowny taniec kobiecy. Wywodzi się z prastarych rytuałów, w których nasze poprzedniczki odkrywały magię swej dzikiej natury, swoje delikatne piękno, a także niezwykłą siłę.

Jest to rodzaj tańca solowego, wykonywanego głównie - ale nie wyłącznie - przez kobiety, popularnego na terenach Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej. Kolebką tańca orientalnego są kraje arabskie - głównie Egipt, ale także Turcja i Liban. Znany i tańczony był przez kobiety Północnej Afryki i Środkowego Wschodu od tysięcy lat, jednak swoją klasyczną formę sceniczną przyjął dopiero w wieku XX. Współczesny taniec brzucha stanowi połączenie tradycyjnych tańców tych rejonów z tańcem klasycznym, z domieszką inspiracji przenikających z innych rodzajów tańca.

Poza krajami Bliskiego Wschodu taniec rozwija się intensywnie
praktycznie na całym świecie, m.in. w takich krajach jak Niemcy, USA, Rosja. W Europie największe zainteresowanie tym tańcem rozpoczęło się w XIX wieku i to właśnie Europejczycy nadali mu nową nazwę – taniec brzucha, z powodu licznych ruchów mięśni brzucha i bioder. Organizowane są narodowe, kontynentalne i międzynarodowe konkursy oraz mistrzostwa. Ten najbardziej zmysłowy ze wszystkich tańców był przez wieki niemal zapomniany. Obecnie przeżywa swój renesans w czasach gdy kobiety postanowiły upomnieć się o swoje, gdy bez wstydu i kompleksów chcą odkrywać własny, piękny świat. Na nowo uczymy się kochać same siebie, obdarzać własne ciało troską i miłością wyrażonymi w tańcu.

Jego najważniejsze cechy to ruchy bioder, brzucha, biustu i ekspresyjne gesty rąk. Elementem bardzo charakterystycznym jest tzw. shimmy, czyli drżący ruch bioder wprawiającego w drgania również brzuch tancerki. Można wykonywać także shimmy innych części ciała np. biustu. Oprócz typowych elementów dla tego gatunku, można zauważyć elementy zaczerpnięte z orientalnych tańców folklorystycznych, tańca współczesnego, czy też baletu. Rekwizyty używane często przez tancerki to: zills (saggat), miecze, chusty, laska i wiele innych (więcej szczegółów na temat rekwizytów można znaleźć tutaj).

Dla publiczności show tańca orientalnego stanowi niezapomniane przeżycie. Bajecznie mieniące się kostiumy, woale, wschodnie klimaty, piękno i gracja tancerki, zmysłowe rytmy – to wszystko przenosi widza do uwodzącego egzotyką świata Orientu. Obecnie taniec brzucha jest jednym z najmodniejszych tańców wśród kobiet, także polskich. Uczy on miękkości ruchów, kokieterii, ale też samoakceptacji i pewności siebie, kształtuje sylwetkę, wzmacnia mięśnie kręgosłupa i miednicy, wyzwala radość i energię, jest jednym z najlepszych sposobów na pokonanie codziennego stresu, ale również na zabłyśnięcie na parkiecie.